“กัลยาณมิตร” หมายถึง มิตรดีหรือมิตรแท้ที่คบหรือเข้าหาแล้วจะเป็นเหตุให้เกิดความดีงามและความเจริญ มิตรที่คบเราโดยไม่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ส่วนตนเป็นใหญ่ กล่าวคือ เมื่อมีความผูกพันเกิดขึ้นแล้วก็คิดถึงแต่ประโยชน์ของผู้รับเท่านั้น คือ พยายามทุกวิถีทางในการที่จะช่วยเหลือพัฒนาของอีกฝ่ายโดยไม่คิดถึงการตอบแทนในทางผลประโยชน์

คัมภีร์พุทธศาสนา ได้แสดงคุณสมบัติของผู้ที่เป็นกัลยาณมิตร เรียกว่า กัลยาณมิตรธรรม ไว้ 7 ประการ คือ 1. ปิโย คือ ความน่ารัก 2. ครุ คือ น่าเคารพ 3. ภาวนีโย คือ น่าเจริญใจในคุณธรรม 4. วัตตา คือ รู้จักพูดให้ได้ผล 5. วจนักขโม คือ อดทนต่อถ้อยคำ 6. คัมภีรัญจะ กถัง กัตตา คือ แถลงเรื่องลึกล้ำได้ 7. โน จัฏฐาเน นิโยชเย คือ ไม่ชักนำสู่ทางเสื่อ

กัลยาณมิตรเป็นเสมือนผู้รู้ ทำให้สามารถชี้แนะ ชักนำบุคคลอื่นให้สามารถพัฒนาตนเองในทิศทางที่เหมาะสมในทุกด้าน เนื่องจากเคยมีประสบการณ์โดยตรงหรืออาจจะเป็นประสบการณ์ในลักษณะที่ใกล้เคียงกัน ทำให้สามารถที่จะให้คำแนะนำได้อย่างถูกต้อง และเป็นไปด้วยความรัก ความเมตตา ปรารถนาดี  

เมื่อบุคคลมีกัลยาณมิตรที่ดีแล้ว ก็ทำให้เริ่มมีความเข้าใจหรือเห็นแนวทางการฝึกปฏิบัติเพื่อนำไปสู่แนวทางที่ถูกต้อง ถ้าไม่มีกัลยาณมิตรก็จะไม่มีผู้ที่คอยแนะนำแนวทางที่ถูกต้อง การดำเนินชีวิตก็มีโอกาสเกิดความผิดพลาด หรือดำเนินไปในทางที่ไม่เหมาะสม 

การมีกัลยาณมิตร จึงเสมือนมีมิตรที่ดีที่คอยแนะนำ นำพาให้ได้รับการพัฒนาไปในทางที่ดีที่ถูกต้องและเหมาะสม ด้วยความรัก ความปรารถนาดี ความจริงใจ โดยไม่หวังผลตอบแทน สามารถเป็นเพื่อนแท้ในทางธรรมที่จะช่วยพัฒนาชีวิตให้ก้าวหน้าบนเส้นทางความเจริญงอกงามในระดับโลกิยะ หรือพัฒนาชีวิตให้ก้าวหน้าตามแนวทางอริยมรรคจนบรรลุผลระดับโลกุตระ ถึงความเป็นอิสระจากกิเลสและความทุกข์อันเป็นเป้าหมายสูงสุดในพระพุทธศาสนาได้ 

อ่านข่าวเพิ่มที่ เดลินิวส์